http://footballitarin.com/link_page.php?id=431938
I came across this and its worth a read. Why not use figures like Beiranvand as a role model for kids when it comes to working hard, having integrity, and fighting for your goals. He is definitely a person that can be used in that manner. A good read.
چوپان دروغگو را حذفش کنید و قصه بیرانوندها را بنویسید، شاید یاد گرفتیم جغرافیای تلاش وسیع*ترین بلاد دنیاست.
به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: سیلی دقیقه یک عمان به ایران می*توانست به قیمت از دست رفتن رویاهای یک تیم پرامید و تداوم یک طلسم ۴۳ ساله تمام شود اما درست در لحظاتی که کارگردان تلویزیونی تصویر صورت رنگ*پریده کارلوس کی*روش را به نمایش کشیده بود، دست معجزه از آستین علیرضا بیرانوند بیرون آمد و ایران را در بازی نگه داشت.
از نظر فوتبالی، گل شدن پنالتی دقیقه یکم با چنین شرایطی، به معنای یک فروپاشی کامل روحی و روانی است که تا دقایق طولانی تیم را گیج و منگ نگه می*دارد اما «بیرو» کاری کرد که کل قصه عوض شد؛ آن* قدر که شوک ناشی از به باد دادن این فرصت تاریخی، خود عمانی*ها را اسیر کرد و باعث شد مدافع میانی آنها گل اول را به علیرضا جهانبخش هدیه کند. بعضی از مربیان فوتبال عبارت غلوشده و مطایبه*آمیزی دارند که می*گوید: «گلر خوب از پدر و مادر خوب هم بهتر است.» و حالا در پیشروی ماجراجویانه ایران در جام* ملت*های آسیا، این علیرضا بیرانوند است که به واژه*واژه این شوخی قدیمی جان می*بخشد. او در دیدار با ویتنام تک*به*تک بازیکن حریف را گرفت و در مسابقه با عراق هم با آن سوپر سیو جادویی مانع از شکست ایران شد.
به زانو درآمدن بیرو روی هر کدام از این دو توپ می*توانست صدرنشینی ایران را به فنا بدهد و تیم ما را به مسیر مرگ بفرستد اما مقاومت پسر خرم*آبادی آتش جهنم را سرد کرد. سریال نجات*بخشی*های علیرضا اما در دقیقه یکم بازی با عمان تکمیل شد؛ جایی که اگر او نبود، شاید امروز رسانه*های ایران به* جای کری*خوانی برای مارچلو لیپی در حال محاکمه بی*رحمانه کارلوس کی*روش بودند. صدالبته فراموش نمی*کنیم که بیرانوند در مقابل پرتغال هم با مهار پنالتی کریس رونالدو، قطار تیم* ملی را از ریل یک باخت پر گل و خداحافظی تحقیرآمیز با جام* جهانی، به ریل امیدواری و صعود کشاند؛ هر چند ضربه بی*دقت طارمی در دقیقه پایانی رویاهای یک ملت را نقش بر آب کرد.
هنر و استعداد ناب علیرضا بیرانوند شایسته بالاترین ستایش*ها به* نظر می*رسد اما آنچه ارزش کار او را دوچندان می*کند، پیشینه این پسر است؛ آنجا که او با اسم رمز همت، به پشتوانه مرارت و خودباوری از سخت*ترین شرایط خودش را بالا کشید و سر به آسمان سایید. علیرضا متولد روستای سرابیاس در استان لرستان است و کودکی و نوجوانی*اش را در شرایطی دشوار پشت* سر گذاشته است. سر و شکل زندگی او طوری بود که اولین* بار به* جای نود، سر از برنامه اشک*انگیز ماه* عسل درآورد. بیرانوند اما گریه*هایش را خیلی قبل*تر از این حرف*ها تمام کرده بود؛ همان زمانی که در شب*های سرد تهران دور میدان آزادی می*خوابید و برای سیر کردن شکمش، از کارگری در کارواش هم ابا نداشت.
در روزگاری که بعضی بچه پولدارهای پایتخت نابرده رنج، به برکت «جیب بابا» سر از فهرست تیم*های لیگ برتری درمی*آورند و مجال درخشیدن را از ستاره*های تهیدست می*دزدند، بیرو با حلواشکری عقاب، عقاب آسیا شد. سخت است که بربری خشک بخوری و دستکش پاره دستت کنی اما آرزوهای دور و درازت را از یاد نبری. روزی که بیرانوند چند ماه قبل از جام* جهانی از فاصله هزاران کیلومتری فریاد زد: «چطوری کریس؟» خیلی*ها به او خندیدند اما برای پسری که با اراده*اش سرنوشت را هم به بازی گرفته بود، رونالدو حریف قدری نبود. بیرانوند هنوز دارد سطرهای تازه به داستانش اضافه می*کند و چه مشتاقیم برای خواندن خط او که خودش تک*خال روزگار است.
بسیاری از کارشناسان عقیده دارند یکی از مشکلات اساسی سیستم آموزشی در ایران، مربوط به کم*وکاستی*های قهرمانان کتاب*های درسی است. الگوهای مکتوبی که چندین نسل از کودکان و نوجوانان ما با آن بزرگ شدند، عمدتا شامل شخصیت*های بسیار معمولی و ناتوان بوده است که ارزش «ستاره» بودن را نداشته*اند؛ از کوکب خانم که اوج هنرش خانه*داری و فراهم کردن ماست و نیمرو برای میهمانان سرزده بود تا دختری به نام کبری که در یک روز بارانی تصمیم گرفت دیگر کتابش را گم نکند و البته هیچ نفهمیدیم سر قولش ماند یا نه. از پترس که اسطوره وارداتی بود و انگشتش را در سوراخ سد فرو کرد تا آقای هاشمی که چون نامه انتقالی به دستش رسیده بود، دست زن و بچه*اش را گرفت و از شهری به شهر دیگر رفت؛ بی*آن*که بدانیم این مثلا چگونه کار شاقی بوده است!
شاید وقتش رسیده باشد با کنار گذاشتن آنها، داستان علیرضا بیرانوندها را در کتاب*های درسی بچه*های*مان بگنجانیم و به آنها یادآوری کنیم در جهان خلقت «غیر ممکن» معنی ندارد. هزاران بیرانوند نشکفته که در شهرها و روستاهای دورافتاده و محروم به دنیا آمده*اند، باید به این الگوهای ملموس و واقعی نگاه کنند و بفهمند که با عنصر اراده می*توان از همه محالات عبور کرد. ۱۰ هزار بیت شعر حماسی در باب خواستن و توانستن هم شاید برای بچه*ها به اثرگذاری مرور زندگی یکی مثل بیرانوند نباشد. بچه*محصل*های ما به الگوهای مرئی و حقیقی نیاز دارند تا بفهمند با استعداد، تمرین، تحصیل، هنر، نبوغ، کارآفرینی یا امثال آن هر مرزی کمرنگ خواهد شد و سقف هر طبقه*ای در هم خواهد شکست. باید به آنها بفهمانیم راهی نیست بین سنگ پراندن در روستاهای لرستان تا پرتاب*های ۷۵ متری روی چمن مخملین ابوظبی، از دویدن با کفش*های پاره تا به چارمیخ کشیدن رونالدو و از گمنامی و حسرت پشت یک نیمکت رنگ و رو رفته تا جایی که عشق و امید یک ملت باشی و با افتخار از تو یاد کنند. چوپان دروغگو را حذفش کنید و قصه بیرانوندها را بنویسید، شاید یاد گرفتیم جغرافیای تلاش وسیع*ترین بلاد دنیاست.»
I came across this and its worth a read. Why not use figures like Beiranvand as a role model for kids when it comes to working hard, having integrity, and fighting for your goals. He is definitely a person that can be used in that manner. A good read.
چوپان دروغگو را حذفش کنید و قصه بیرانوندها را بنویسید، شاید یاد گرفتیم جغرافیای تلاش وسیع*ترین بلاد دنیاست.
به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: سیلی دقیقه یک عمان به ایران می*توانست به قیمت از دست رفتن رویاهای یک تیم پرامید و تداوم یک طلسم ۴۳ ساله تمام شود اما درست در لحظاتی که کارگردان تلویزیونی تصویر صورت رنگ*پریده کارلوس کی*روش را به نمایش کشیده بود، دست معجزه از آستین علیرضا بیرانوند بیرون آمد و ایران را در بازی نگه داشت.
از نظر فوتبالی، گل شدن پنالتی دقیقه یکم با چنین شرایطی، به معنای یک فروپاشی کامل روحی و روانی است که تا دقایق طولانی تیم را گیج و منگ نگه می*دارد اما «بیرو» کاری کرد که کل قصه عوض شد؛ آن* قدر که شوک ناشی از به باد دادن این فرصت تاریخی، خود عمانی*ها را اسیر کرد و باعث شد مدافع میانی آنها گل اول را به علیرضا جهانبخش هدیه کند. بعضی از مربیان فوتبال عبارت غلوشده و مطایبه*آمیزی دارند که می*گوید: «گلر خوب از پدر و مادر خوب هم بهتر است.» و حالا در پیشروی ماجراجویانه ایران در جام* ملت*های آسیا، این علیرضا بیرانوند است که به واژه*واژه این شوخی قدیمی جان می*بخشد. او در دیدار با ویتنام تک*به*تک بازیکن حریف را گرفت و در مسابقه با عراق هم با آن سوپر سیو جادویی مانع از شکست ایران شد.
به زانو درآمدن بیرو روی هر کدام از این دو توپ می*توانست صدرنشینی ایران را به فنا بدهد و تیم ما را به مسیر مرگ بفرستد اما مقاومت پسر خرم*آبادی آتش جهنم را سرد کرد. سریال نجات*بخشی*های علیرضا اما در دقیقه یکم بازی با عمان تکمیل شد؛ جایی که اگر او نبود، شاید امروز رسانه*های ایران به* جای کری*خوانی برای مارچلو لیپی در حال محاکمه بی*رحمانه کارلوس کی*روش بودند. صدالبته فراموش نمی*کنیم که بیرانوند در مقابل پرتغال هم با مهار پنالتی کریس رونالدو، قطار تیم* ملی را از ریل یک باخت پر گل و خداحافظی تحقیرآمیز با جام* جهانی، به ریل امیدواری و صعود کشاند؛ هر چند ضربه بی*دقت طارمی در دقیقه پایانی رویاهای یک ملت را نقش بر آب کرد.
هنر و استعداد ناب علیرضا بیرانوند شایسته بالاترین ستایش*ها به* نظر می*رسد اما آنچه ارزش کار او را دوچندان می*کند، پیشینه این پسر است؛ آنجا که او با اسم رمز همت، به پشتوانه مرارت و خودباوری از سخت*ترین شرایط خودش را بالا کشید و سر به آسمان سایید. علیرضا متولد روستای سرابیاس در استان لرستان است و کودکی و نوجوانی*اش را در شرایطی دشوار پشت* سر گذاشته است. سر و شکل زندگی او طوری بود که اولین* بار به* جای نود، سر از برنامه اشک*انگیز ماه* عسل درآورد. بیرانوند اما گریه*هایش را خیلی قبل*تر از این حرف*ها تمام کرده بود؛ همان زمانی که در شب*های سرد تهران دور میدان آزادی می*خوابید و برای سیر کردن شکمش، از کارگری در کارواش هم ابا نداشت.
در روزگاری که بعضی بچه پولدارهای پایتخت نابرده رنج، به برکت «جیب بابا» سر از فهرست تیم*های لیگ برتری درمی*آورند و مجال درخشیدن را از ستاره*های تهیدست می*دزدند، بیرو با حلواشکری عقاب، عقاب آسیا شد. سخت است که بربری خشک بخوری و دستکش پاره دستت کنی اما آرزوهای دور و درازت را از یاد نبری. روزی که بیرانوند چند ماه قبل از جام* جهانی از فاصله هزاران کیلومتری فریاد زد: «چطوری کریس؟» خیلی*ها به او خندیدند اما برای پسری که با اراده*اش سرنوشت را هم به بازی گرفته بود، رونالدو حریف قدری نبود. بیرانوند هنوز دارد سطرهای تازه به داستانش اضافه می*کند و چه مشتاقیم برای خواندن خط او که خودش تک*خال روزگار است.
بسیاری از کارشناسان عقیده دارند یکی از مشکلات اساسی سیستم آموزشی در ایران، مربوط به کم*وکاستی*های قهرمانان کتاب*های درسی است. الگوهای مکتوبی که چندین نسل از کودکان و نوجوانان ما با آن بزرگ شدند، عمدتا شامل شخصیت*های بسیار معمولی و ناتوان بوده است که ارزش «ستاره» بودن را نداشته*اند؛ از کوکب خانم که اوج هنرش خانه*داری و فراهم کردن ماست و نیمرو برای میهمانان سرزده بود تا دختری به نام کبری که در یک روز بارانی تصمیم گرفت دیگر کتابش را گم نکند و البته هیچ نفهمیدیم سر قولش ماند یا نه. از پترس که اسطوره وارداتی بود و انگشتش را در سوراخ سد فرو کرد تا آقای هاشمی که چون نامه انتقالی به دستش رسیده بود، دست زن و بچه*اش را گرفت و از شهری به شهر دیگر رفت؛ بی*آن*که بدانیم این مثلا چگونه کار شاقی بوده است!
شاید وقتش رسیده باشد با کنار گذاشتن آنها، داستان علیرضا بیرانوندها را در کتاب*های درسی بچه*های*مان بگنجانیم و به آنها یادآوری کنیم در جهان خلقت «غیر ممکن» معنی ندارد. هزاران بیرانوند نشکفته که در شهرها و روستاهای دورافتاده و محروم به دنیا آمده*اند، باید به این الگوهای ملموس و واقعی نگاه کنند و بفهمند که با عنصر اراده می*توان از همه محالات عبور کرد. ۱۰ هزار بیت شعر حماسی در باب خواستن و توانستن هم شاید برای بچه*ها به اثرگذاری مرور زندگی یکی مثل بیرانوند نباشد. بچه*محصل*های ما به الگوهای مرئی و حقیقی نیاز دارند تا بفهمند با استعداد، تمرین، تحصیل، هنر، نبوغ، کارآفرینی یا امثال آن هر مرزی کمرنگ خواهد شد و سقف هر طبقه*ای در هم خواهد شکست. باید به آنها بفهمانیم راهی نیست بین سنگ پراندن در روستاهای لرستان تا پرتاب*های ۷۵ متری روی چمن مخملین ابوظبی، از دویدن با کفش*های پاره تا به چارمیخ کشیدن رونالدو و از گمنامی و حسرت پشت یک نیمکت رنگ و رو رفته تا جایی که عشق و امید یک ملت باشی و با افتخار از تو یاد کنند. چوپان دروغگو را حذفش کنید و قصه بیرانوندها را بنویسید، شاید یاد گرفتیم جغرافیای تلاش وسیع*ترین بلاد دنیاست.»
Comment